Autorka zachęca do rozpoczynania nauki czytania i pisania od własnego imienia dziecka. W imieniu zawarta jest bowiem ogromna moc, z nim się utożsamiamy, jest źródłem wzruszenia, wyróżnia nas spośród innych ludzi a zarazem jest pomostem łączącym nas z innym człowiekiem i całą społecznością. Autorka tejże metody na podstawie obserwacji stwierdza, że dzieci za zdwojoną uwagą chłoną wszystko co jest związane z ich imieniem. Ponadto, ponieważ doskonale znają brzmienie swojego imienia z łatwością przyswajają sobie informacje o fonetycznych funkcjach liter, które się na nie składają – czyli w naturalny sposób uzmysławiają sobie, że słowo napisane znaczy to samo co słowo mówione. Opierając się na tych spostrzeżeniach I. Majchrzak opracowała propozycję dydaktyczną, którą
nazwała: "Ściana pełna liter". Jest to pewien system ćwiczeń wizualnych wiodący dziecko od rozpoznania swojego imienia do umiejętności czytania.

Metoda ta:

• obniża wiek, w którym dzieci spotykają się z pismem,
• naciska na wizualny aspekt nauki czytania,
• dostarcza dziecku jak najwięcej ćwiczeń służących wykształceniu spostrzegawczości, niezbędnej w dostrzeganiu drobnych różnic między literami.

Nauka odczytywania samogłosek oparta jest przede wszystkim o prawopółkulowy, symultaniczny
sposób przetwarzania informacji. Polega on na całościowym ujmowaniu obrazu grafcznego.
Niezmiernie przydatne okazują się wtedy wizualizacje, które w działaniu (poprzez wykonywanie
ruchu dłonią lub rękami, pokaz obrazka przedstawiającego układ ust) tworzą w pamięci dziecka
związek obrazu i ruchu z dźwiękiem. Obrazy liter łączą się w umyśle dziecka z odczuciami kinestetycznymi, które przywołane z pamięci, np. uniesienie rąk ku górze, naśladujące obraz litery
Y, przywołuje jej brzmienie.

Metoda ta:

• stymuluje rozwójdziecka
• wspomaga i usprawnia naukę czytania, zapobiega późniejszym trudnościom w opanowaniu umiejętności czytania
• pozwala nabyć umiejętność czytania ze zrozumieniem
• pozwala osiągnąć właściwą artykulację głosek u dzieci z nieukończonym rozwojem mowy oraz z wadami wymowy.
• zapobiega dysleksji
• ułatwia tworzenie systemu językowego
• uczy  zgodnego z kierunkiem pisania porządkowania świata od lewej do prawej
• uaktywnia procesy zachodzące w półkulach mózgowych (stymuluje mózg) poprzez analizę i syntezę wzrokową, szeregowanie, kategoryzację oraz rozwój pamięci symultanicznej i sekwencyjnej

Czytanie globalne, całowyrazowe polega na tym, że dziecko, patrząc często na napis po jakimś czasie rozpoznaje i „czyta”. Tak dzieje się z tytułami książeczek, napisami nad sklepami, imieniem dziecka, jeśli piszemy mu je odpowiednio często. Dziecko nie musi bowiem znać liter, by zapamiętać cały obraz graficzny wyrazu. Traktuje wyraz jak piktogram.  Czytając w ten sposób, dziecko nie zastanawia się i nawet nie wie jeszcze, że wyraz składa się z liter.

Co daje ta metoda:

•  rozwija i pogłębia ważne procesy umysłowe – pamięć, spostrzegawczość, umiejętność analizy wzrokowej, uwagę.
• rozwija prawą półkulę mózgu, która wykorzystywana jest w niedostatecznym stopniu, a odpowiada za tak ważne procesy jak intuicyjny, nieschematyczny sposób rozumowania, a także pamięć wzrokową. Stymulując jej aktywność, sprawiamy, że dziecko lepiej zapamiętuje, szybciej czyta, potrafi znakomicie liczyć w pamięci, rozwija w sobie słuch muzyczny.
• dzieci prowadzone metodą czytania globalnego prędzej i łatwiej opanowują czytanie „zwyczajne”, czyli analityczno-syntetyczne.

DZIECIĘCA MATEMATYKA
Celem metody jest wspomaganie rozwoju umysłowego dzieci, zwłaszcza w zakresie kształtowania pojęć matematycznych. Podkreśla ona, że nie należy kształtować pojęć matematycznych przy pomocy słów, poprzez wyjaśnianie czy opowiadanie. Najważniejsze w edukacji matematycznej są osobiste doświadczenia dziecka. W trakcie tych doświadczeń dziecko powinno mówić, to znaczy słownie określać swoje spostrzeżenia, sens wykonywanych czynności i przewidywane skutki. Edukacja matematyczna według propozycji E. Gruszczyk - Kolczyńskiej sprzyja stymulowaniu uzdolnień matematycznych u dzieci a także dobrze przygotowuje je do nauki matematyki w szkole.
Program edukacji matematycznej E. Gruszczyk – Kolczyńskiej ujmuje 12 kręgów tematycznych:

1. Orientacja przestrzenna
2. Rytmy
3. Kształtowanie umiejętności liczenia oraz dodawania i odejmowania
4. Wspomaganie rozwoju operacyjnego rozumowania
5. Rozwijanie umiejętności mierzenia długości
6. Klasyfikacja
7. Układanie i rozwiązywanie zadań arytmetycznych
8. Zapoznanie dzieci z wagą i sensem ważenia
9. Mierzenie płynów
10. Intuicje geometryczne
11. Konstruowanie gier przez dzieci
12. Zapisywanie czynności matematycznych znakami (<, >, =,+,-).

Plastyka sensoryczna wprowadza w świat zapachów, faktur i kolorów. Rozwój kreatywności i twórczego myślenia poprzez pobudzanie wszystkich zmysłów jak węch, smak, zapach, wzrok i dotyk, dzięki użyciu łatwo dostępnych produktów spożywczych i pełnej palety barw. Stymulując receptory wpływamy na ilość i rozwój połączeń nerwowych w mózgu. Więcej połączeń w mózgu tym łatwiej się myśli Metoda ta wpływa na stymulację wszystkich zmysłów.

Cele sensoplastyki:

•  wspomaganie budowania świadomości ciała i przestrzeni dzieci
• dbanie o usprawnienie ruchowe 
• wspieranie rozwoju zmysłów,
• wpływanie na rozwój mowy (ośrodki w mózgu odpowiedzialne za mowę są usytuowane blisko ośrodków odpowiadających za małą motorykę – czyli pracę dłoni)
• pogłębienie kontaktu emocjonalnego z dziećmi – budowanie w ten sposób ich poczucia bezpieczeństwa.

Bajkoterapia jest jedną z metod terapii wykorzystywaną do pracy z  dziećmi. Jej celem jest lepsze zrozumienie dziecka oraz jego problemu. Dostarczenie mu wiedzy oraz pozytywnych wzorców zachowania, sprawia, że dziecko poznaje różne sposoby myślenia jak i działania dzięki czemu potrafi sam stawić czoła problemom.

Cele bajkoterapii :

•  daje wiarę we własne siły i poprawę losu
• wzmacnia poczucie własnej wartości
•  buduje optymizm oraz utrwala inny sposób myślenia: jestem silny, poradzę sobie z każdym problemem, wiem jak to zrobić
• zaspokaja ważne dla jego rozwoju emocjonalnego potrzeby
• dziecko buduje w sobie poczucie, że chociaż jest źle, to później los może się odwrócić
• ukierunkowanie dziecka  na działanie pomaga mu w zmierzeniu się ze swoimi lekami oraz problemami w realnym świecie
• oderwanie się od otaczającej go rzeczywistości,pozwala zapomnieć o stresie, niepokoju, bólu oraz lęku.
• humorystyczne historie, odpowiednio dobrane, pozytywnie wpływają na emocje dziecka, wyciszają oraz uspakajają
• dzieci uczą się od bohaterów reguł, które rządzą w świecie dorosłych
• przyswajają role społeczne, które potem ćwiczą w zabawach ze swoimi rówieśnikam

Terapia przez sztukę (arteterapia) polega na tym, że przy wsparciu nauczyciela dziecko tworzy obiekty artystyczne, np. obrazy, rzeźby, utwory literackie, a następnie dzieli się z nauczycielem zawartymi w nich znaczeniami. Wspólnie odkrywają zupełnie nowe znaczenia i tropy w swojej twórczości, analizują je i rozwijają.

Główny cel arteterapii zasadza się na umożliwieniu dziecku dokonania przemiany i rozwoju osobowości z pomocą działań artystycznych. Autoekspresja towarzysząca procesom twórczym ma pomóc w rozwiązaniu ich problemów, ma wpływać na ich zachowanie. Cele arteterapii, to:

• zmniejszenie poziomu napięcia i uwolnienie negatywnych emocji,
• podnoszenie samoświadomości i samooceny,
• rozwijanie umiejętności interpersonalnych,
• poznawanie motywów własnych zachowań, introspekcja,
• rozwijanie spontaniczności i lepszej ekspresji samego siebie.

Koncepcja Carla Orffa opiera się na wychowaniu do muzyki przez zabawę. Podstawy jego systemu zawierają założenia ogólno wychowawcze, tzn. wykorzystanie muzyki i aktywności muzycznej dziecka dla celów wychowawczych, oraz by przygotować je do umiejętności rozumienia dzieł sztuki. Koncepcja wychowania poprzez muzykę według Orffa opiera się na 3 filarach:

1. Nacisk na kształcenie poprzez zabawę,
2. Rozwijanie muzykalności u dzieci od najmłodszych lat,
3. Wzajemnie integrowanie oraz przenikanie się muzyki, słowa oraz ruchu.

Rytmizowanie ćwiczeń i melodyzowanie tekstów ma na celu wypracowanie u dzieci umiejętności zrozumienia okresowości i prawidłowości budowy melodii. Dlatego też wśród dzieci i młodzieży przeprowadza się proste ćwiczenia, które zapoznają je z prostą grą „echa”- jego imitowanie, z ćwiczeniami uzupełniającymi, które mają formę małej pieśni, wariacji, czy też kanonu. Formy te mogą być wykonywane rytmicznie lub rytmiczno-melodycznie z podkładem lub sam tekst bez podkładu.

Metoda wychowawcza według Orffa składa się z dwóch elementów słowa i dźwięku. Według przekonania Orffa muzyka wywodzi się ze słowa. Dlatego wychowywanie najmłodszych powinno się rozpocząć od rytmizowania imion, zabawek, kwiatów, etc.  Drugi element dźwięk daje on możliwość wprowadzenia do ćwiczeń akompaniamentu wykonywanego przez same dzieci stają się małymi kompozytorami. Dzieci samoistnie próbują stworzyć melodię do zrytmizowanych tekstów.  Podstawowym zaleceniem Orffa w tego typu ćwiczeniach jest to by „instrumentować” ciała dzieci-klaskanie, tupanie, pstrykanie, etc. oraz wykorzystywać instrumenty muzyczne- bębenki, tamburyny, marakasy, kastaniety, grzechotki z brzękadłami ,etc. oraz melodycznie- dzwonki, met

Lgorytmika jest to jedna z metod stosowana w postępowaniu logopedycznym, oparta na rytmie muzycznym i tekstach słownych zestrajanych przez muzykę i łączonych z ruchami całego ciała. Logorytmika jest formą połączenia rytmiki i terapii logopedycznej. Wykorzystuje bowiem możliwość oddziaływania na sferę słuchową, słuchowo-ruchową i ruchową. Na bazie ćwiczeń muzyczno-ruchowych stosuje się ćwiczenia słowno-ruchowe, których wiodącym składnikiem jest rytm.

            Cele ćwiczeń muzyczno-ruchowych: 

• rozwijanie umiejętności sprawnego wykonywania ruchu
• wyrabianie szybkiej orientacji w czasie i przestrzeni, koncentracji uwagi
• stymulowanie do sprawniejszego myślenia
• kształcenie takich cech charakteru, jak zdyscyplinowanie, porządek, aktywność poczucie odpowiedzialności, umiejętność współdziałania w grupie.
• usprawnianie narządów mowy (mikroruchy), gdyż ułatwiają ich ćwiczenie.
• usprawnianie słuchowe i ruchowe dzieci z zaburzeniami mowy
• uwrażliwienie dzieci na zjawiska wspólne dla muzyki i mowy, tj. rytm, melodię, tempo, dynamikę i barwę dźwięku.

Metoda ta polega na posługiwaniu się ruchem jako narzędziem wspomagania rozwoju psychoruchowego dziecka i terapii zaburzeń tego rozwoju. System ćwiczeń w tej metodzie wywodzi się z naturalnych potrzeb dziecka, zaspokajanych w kontakcie z dorosłymi tj. z tzw. baraszkowania.
Podstawowe założenia metod to rozwijanie ruchem trzech aspektów:

1. Świadomości własnego ciała i usprawniania ruchowego.
2. Świadomości przestrzeni i działania w niej.
3. Dzielenia przestrzeni z innymi ludźmi i nawiązywania z nimi bliskiego kontaktu.

Program autorski READY TO EXPLORE THE WORLD? adresowany jest do dzieci 5-6 letnich. Jest to program dwujęzyczny (bilingual education program), który ma na celu kształcenie językowe dzieci podczas różnych form aktywności. Dziecko osłuchuje się, oraz stara się używać języka angielskiego w sposób naturalny a zarazem:

• świetnie się bawi
• rozwiązuje problemy nie tylko naukowe
• śpiewa, tańczy, gra
• maluje, rysuje, lepi z plasteliny
• wykonuje projekty
• mówi wiersze, słucha tekstów literackich
• bada świat wykonujac doświadczenia
• uprawia sport i doswiadcza radości ze zdrowej rywalizacji

W programie wykorzystywane są:

• materiały autorskie
• anglojezyczne materiały dostepne w internecie
• kurs Disney's Magic English 
• Lippy & Messy - serial telewizyjny dla dzieci w wieku przedszkolnym

Dzieci mają kontakt z jezykiem angielskim codziennie. Nauczyciel podczas zajęć używa języka angielskiego (kształcenie biernej kompetencji językowej), a także zachęca dzieci do używania poznanego słownictwa podczas różnych form aktywności.

Barbara Skobiej

Rodzaje zabaw stosowanych w pedagogice zabawy:

• zabawy ułatwiające wejście w grupę, poznanie otoczenia, poznanie imion
• zabawy rozluźniające, odprężające, wykorzystujące ruch, taniec, gest
• zabawy ułatwiające wprowadzenie tematu, pozwalające poznać odczucia, potrzeby dziecka
• gry dydaktyczne polegające na przedstawieniu danych treści w formie zagadkowego problemu i poszukiwaniu rozwiązań według proponowanych reguł
• gry dyskusyjne polegające na analizowaniu danego problemu z różnych stron z włączeniem wiedzy i doświadczenia
• drama
• zabawy umożliwiające samoocenę
• zabawy integrujące dużą grupę, umożliwiające wszystkim wspólną zabawę bez rywalizacji

W metodzie wykorzystuje się trzy rodzaje ćwiczeń:

1. ćwiczenia ruchowe - celem jest usprawnianie analizatora kinestatyczno-ruchowego
2. ćwiczenia ruchowo-słuchowe - celem jest usprawnianie analizatora kinestatyczno-ruchowego i słuchowego
3. ćwiczenia ruchowo-słuchowo-wzrokowe - celem jest usprawnianie trzech analizatorów równocześnie kinestatyczno-ruchowego, słuchowego, wzrokowego

Metoda składa się z dwóch części:

1. Piosenki do wzorów graficznych, do rysowania
2. Piosenki na literki tzw. Alfabet Piosenek

• doskonalenie umiejętności wypowiadania myśli, wrażeń, wątpliwości
• uświadomienie wartości estetycznych
• wyzwolenie porównania i oceniania
• kształtowanie kreatywnej postawy

• analogia fantastyczna - dziecko wymyśla konsekwencje podanych zdarzeń i przedstawia je w pracy plastycznej
• metafora sensoryczna - dziecka szuka symboli do pojęć ogólnych np. ciepło, ruch
• analogia personalna - dziecko wczuwa się w symbole, przedmioty np. jestem kropelką wody
• metoda rysunkowa - dziecko przedstawia w formie plastycznej np. pojęcia abstrakcyjne

• sztafeta - uzupełnianie pomysłów poprzednika o nowe elementy
• język ciała - wyrażanie przy pomocy ruchów ciała nastroju, czynności
• obora - naśladowanie głosów zwierząt
• improwizacja muzyczna
• burza pytań
• archiwum - wyszukiwanie rzeczy według określonych kryteriów
• łańcuch obrazów - układanie wspólnego opowiadania